Hayatım boyunca epey acı çektim sanırım. Çocukluğum akraba kazıklarının sonucu olan borçları ödemek için babama yardım etmekle, gençliğim itiş kakışla, askerliğim telafisi mümkün olmayan yaralarla dolu. Beynimdeki tümörü inat edip yendim.
Bir çok şeyi yoluna koydum. Ne kadar düzgün bir insan olmaya çalışırsam o kadar dibe battığımı görebiliyorum artik. 1 yıldır bağımlılığım olan kumarı bile bırakabildim.
Hayatta hakikaten her türlü pisliğe bulaşmış, iğrenç şeyler yapmış biriyim. 28 yıla bu kadar pisliği nasıl sığdırdım bazen ben bile şaşırıyorum. Yaptığım iyilikler vardır elbet ama yetmiyor işte. Asla yapmam dediğim bir sey olmadı, çoğu zaman insanların duyguları umrumda olmadı, çoğu şeyin acısını atlatabileceğimi bildim hep.
Icinde bulunduğum durum hiç olmadığım bir sey, insanın ruhu sınırsız parçaya ayrılabiliyormuş. Kendi canından bir parçandan ayrılmak insanı paramparça edebiliyormus ama artik insan olduğumdan bile supheliyim. Ben ne zaman bu kadar vicdansız oldum ya rab.
