kemal sunal öldü haberini yayınladıklarında komik bir şey sanmıştım. çocuktum. o adamın o büyük oyuncunun o büyük sanatçının gideceğine inanamıyordum. çocuktum ve her an bir yerlerden çıkacak gibi geliyordu. hep onunla karşılaşma tanışma hayaliyle büyüdü bir nesil. nesine güvenip bindirdiler uçağa...
binme be usta uyma onlara demek isterdim yanında olup. ama vade meselesi geldi ya orada olmazdı belki ama sonra...
neyse efenim her filmi de güzeldir maşallah onu görüp de gülümsemediğim film yoktu. çocukça ve safça güldürürdü.
kendi aforizmasında kendi ütopyasını üniversite tezi olarak belirlemişti. vardığı kanı da şuydu:
bundan 50 yıl sonra bile gülünüyor, çünkü halkı halka anlatan hep iyilerin kazandığı bir dünya.
peki böyle bir şey var mı efenim?
kemal sunal'ımız gitmiş, iyiler kazanmışsa da böyle kazansın. mekanı cennet olsun.
