yine uyandım, yeni uyandım...
lanetler okuyarak etrafıma, aptal bir gün yine başlıyor diyerek...
sevgiye yalvarırken, sevgisizliğe katlanırken, sabah güneşiyle birlikte, koşarak uzaklaşılmış cennetten,
vurulmuşum kanatlarımdan, uçan bir kuş gibi silinerek aşağıya düşmüş, acı çekmişim...
bahar gibi gel sevgili,
bahar gibi, çiçeklerinle açarak sevgilim, vurulmuş sineme bir alın yazısını da sen iliştir,
nefret etmeyeyim yazgımdan, her günü seninle bedenlere sığmadan geçireyim. nefret etmeyeyim,
dünyamdan, senden, senin aşkından, bütün dünyayla savaşırken, güçler birliği yapalım sevgilim,
sen yasa beni, yürüt beni, sadece bırak kendimi yargılayayım. dünyamın bütün sevgisi senin olsun.
sanki ben büyük pers imparatoru kiros'um da, sen de tomris ece'sin, sana dünyayı vereyim diyorum,
sadece benim olmanı istiyorum, ama sen beni öldürüyorsun. sadece, öldürüyorsun.
ölümsüzlüğümü yaşıyorum şu an, aşkım ölümsüz ve bu aşkı yaşadıkça ben de ölümsüzüm.
peki ben bu ölümsüzlüğü yaşarken sen styx'e yaklaşmıyor, ölümsüz olmuyorsun,
sen öldükçe de ben, üzülüyorum, seni ölümsüzlüğe götürecek her yolu deniyor,
ve buenos aires'te bahar* gibi bir müzikle seni sarmayı deniyorum.
nefeslerimiz, karışmamış daha, camları buğulandırmamış. savaşçı görüntümüze ıslaklık kazandırmamış,
sert bir müzik gibi içten içe almış yakmış sinelerimizi, ve bizi uzaklaştırmamış birbirimizden.
artık birbirimize yakınlaşalım, belki yollar senindir ama yarlar benimdir,
serhatler benimdir, ama, kalbim benimdir.
