varlıkların en yücesidir litaratürde...
kinin en yücesi içimizdedir çünkü. başkalarının başarılarını çekemeyiz. şaka yollu da olsa başarılarını çekemediğimizi belirtiriz. ya da içimizde yaşarız kinimizi...
başkalarını sevmelerini, sevilmelerini isteyemeyiz. çekemeyiz sanki onları...
biri diğerini seviyorsa eğer altında bir "bit yeniği" ararız. zekiyizdir ya biz insanlar..
alabildiğine bencilizdir biz. her işte kendimizi düşünür, kendini düşünmyenleri ise "saflık" ve "salaklık"la nitelendiririz.
kötüdür insanlar. içlerinde iyisi yoktur ki bize iyiliği dokunsun. iş bu yüzden hepimiz algılarımızı sonuna dek açarız ki karşımızdaki "düşman"ımızın bize yapmak istediklerini bir çırpıda fark edelim, bertaraf edebilelim.
kıskanırız yakınımızdakileri, öyle ki "kem gözlere" maruz bırakırız hani onları.
sevginin saflığını hissetiğimizde bile altında birşeyler arayabiliriz- hatta hissetmeyiz biz o saf sevgiyi, akıllıyız ya, kesin birşeyler vardır o sevginin altında. ve biliriz sanki doğumdan beri: sebepsiz davranmaz insanlar.
insansanız büyük yükümlülükleriniz vardır.
her tanıdığınızı gördüğünüzde -moraliniz bozuk da olsa, canınız sıkkın da olsa, kafanız bir milyon düşünce de olsa, sırtınızda bir dolu yük varsa da- selam vermek zorundasınızdır. ve insansınızdır siz, size yöneltilen sorulara cevap verilmek üzere yaratılmış.
sorumluluklarınız vardır. önce başkalarına karşıdır ya bunlar hani...
etraf ne der korkusuyla yetişir her bünye. işte tam da bu korkulardır özgürlüğümüze ket vuran şeyler.
egomuz vardır bizim. her an tatmin edilmeyi bekleyen... bunu genelde başkaları yapsın isteriz, ama başkaları bunu yapmıyorsa da biz zaten en zekiyizdir, hani herşeyin en iyisini bilen ve hata yapmayan. herkes bizi sevmek zorundadır ve biz kimseyi sallamak zorunda değilizdir hani. zekiyizdir ya bütün bunlar burdan çıkar zaten. egomuzu kendimiz de tatmin edebiliriz. mükemmelizdir biz. en yakışıklıyızdır, en güzelizdir...
oysa ki gerçekler bunlar değildir ki??
kin gütmek nereye kadardır? ya da kıskanmak??
üstünlük taslamak ve karşındakini ezmek?? hani biz beklemeyiz başkaları bizi takdir etsin ve yücelelim. yücelmek için başkalarını ayaklar altında ezmeyi yeğleriz. ezerken üzülmeyiz, ve unuturuz onların da "insan" olduğunu...
oysaki doğduğumuzda hepimiz eşitizdir. hani doğumda hepimiz aynı tonajda ağlarız...
aynı saflık vardır hepimizde, aynı masumiyet...
peki kaçımız bunu hayatımızın sonuna dek sürdürebiliriz ki??
kaçımız saf kalabiliriz hayata karşı??
ve hayattır insanı "hayvan" dürtülerinden kurtulmasına izin vermeyen...
