serbest ölçüyle 2 sene önce yazdığım bir şiir. aslında çok vardı fakat diğerlerini sinirlenip yok etmiştim.
gördüğüm boşlukta hep yerini doldurmaya çalıştım
aynı sevgiyi başka ruhlarda aradım
sonra kayboldum,
kaybolurken kendimi de kaybettim.
ruhum karanlığa gömüldü,
kimin üstüne gelip bastığı belirsizleşti
ben hissiz fakat bir o kadar özlem doluyum
özlediğim kadar nefret doluyum
beni sen ittin o boşluğa
sen yıktın böyle
sen ezdin geçtin üstümden
ne sesim çıktı
ne soluğum
ne bağrışlarım duyuldu
ne çığlıklarım
içim hastane odasıyken dışım eğlence mekanıydı
ben senden geçemedim be sevgili
ben seni bir türlü geçemedim
takıldım kaldım öylece
her ilerleyişimde yandı canım
geriye de dönemedim, ileri de gidemedim
bu şiiri aldatan eski sevgilime yazmıştım, allah da cezasını verdi zaten.bir de şuan okuyunca bana saçma geldi ama o zaman bayağı içten yazmıştım. bu arada onu bayağı geçtim şuan takılı makılı kalmadım. biri bana kendini şiir yazdırcak kadar sevdirmişse bu büyük bir şeydir. insan unutuyor gerçekten. kimse de vazgeçilmez değildir.
