Japonya, çalışkan insanların ülkesi olarak adlandırılır. ortalama çalışma süresi bir haftada kırk iki saat civarında gezinmekte olan ülkede bulunduğum süre boyunca farkına vardığım bir husus işyerinin çoğunlukla aile konutu gibi benimsenmiş olması. bu durum insanları işlerine bağlı daha doğrusu işkolik varlıklar haline getiriyor. zaten yoğun geçen bir mesainin ardından patronlarınca içmeye/eğlenmeye götürülen işkolik ebeveynler ve özellikle babalar rol modeli oldukları evlatlarının kendilerinden tiksinmelerine yol açıyor. genç nesilde sisteme tepki büyüyor. öyle ki; genç ve tecrübesiz bir çalışanın bir aylık emeği karşılığında eline geçen maaşının, tokyo gibi paranın süratle tüketilebildiği bir yerde kira, beslenme & diğer zaruri ihtiyaçlar nedeniyle heba olması sebebiyle son derece eğitimli ve başarılı gençler bile underground kültüre daha çok ilgi duyuyorlar. fakat ülkedeki mantalite, gelenekler, öğretiler ve de kapitalizmden nemalanan yakuza öfkeli gençlerin başının büyümeden ezilmesini sağlıyor. bu sebeple tokyo gibi dev bir metropolün içerisinde isyankar gençlerin bir arada yaşadıkları, bir arada çalıştıkları ve birbirlerine destek oldukları ghetto benzeri bölgeler oluşuyor. bu bölgelerin dağıtılması için her türlü idari kararın hayata geçirilmesine ve toplu yıkımlara rağmen öfke ve akım büyüyor.
toplumun zıddı görüşler yankısını, toplumun nefretini kazanmış küresel güçler olan ışid, amerika v.b. simgeleri taşıyan t-shirtler giyilerek, thug ve benzeri trash kültürleri benimsenerek güçlendiriyor. uyuşturucu kullanımı, son derece ağır cezalara rağmen katlanarak artıyor. örneğin üzerinde esrar bulunduran bir şüphelinin yedi yıla kadar hapis cezası istemi ile yargılanmasına süratli bir şekilde başlanıyor. özellikle sanat camiası ve marjinal ünlüler genç neslin korkuları ve öfkelerine tercüman oluyorlar. konuya ilgi duyanların uluslararası pek çok ödül sahibi prodüktör ve modern hayat ozanı ryuzo'yu takip etmelerini tavsiye ederim.
