"Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor."
Diyor edip Cansever..
Sokak aralarında koşturmak istiyor insan. Zillere basıp basıp kaçmak istiyor. En cok da hoşlanılan komşu kizinin ziline 2. Kere bassam mı basmasam mı ikileminde kalmayı özlüyor insan..
Kötülük görmemiş olmayı istiyor insan. Keşke çocukluk günleri gibi herkesin içi dışı bir olsa diye iç geçiriyor insan..
Ellerinde salçalı ekmekle sabahtab akşama kadar dolaşmak istiyor insan..
"Hiç bitmese salçalı ekmeğim."*
Hiçbir şeyi dusunmememek istiyor insan, cebindeki misketlerden başka.
Çocukluk böyle bir şey işte. Bir duvara oturup güneşin batışını izlerken ayakları sallamak, hayaller kurmak..
