umursamamak... even yanlış duymadınız umursamamak!
insan ne kadar çok umursarsa, akıl ve mantığı gölgeleyen duygusallığın kölesi haline geliyor. değer verdiğiniz herhangi biri için; menfaatlerinizi bir kenara bırakıp ona yardım etmeye koştuğunuzda, bilinçdışı olarak beklenti ruhunuzun en derin noktalarına yapışıyor. ihtiyaç duyduğunuz an gelip çattığında, yüzüstü bırakılmanın tarifsiz acısını doruklarınıza kadar deneyimliyorsunuz. ardından daha da beteri; kendinizi suçluyorsunuz. belki de hayattaki öznel olarak nitelendirilebilecek en boktan olgu beyninizi kemirip boşluğa fırlatmaktan keyif duyuyor. "kendini affedememek, özsaygıyı yitirmek."
insanlardan hiçbir şey beklemeyen mutludur; çünkü o asla hayal kırıklığına uğramayacaktır.
