Benim ailem türk milliyetçisi ve ülkücü bir aileydi. ilk atatürk adını duyduğumda çok küçüktüm. Sonra okula başladım. Bir marş öğrettiler. "Ey büyük atatürk Açtığın yolda gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime and içerim" diye başlattılar beni okula.
Sonra anlatmaya başladılar. Bir superman gibi. Hiç yenilmemiş bir tek adam. Türk olan atatürk'ü sever dediler. Sevdim. Resmini odama astım, babamdan aferin aldım.
Daha küçücük çocuktum. Bana zorla seveceksin diye dayattılar.
Atatürk geldi düşmanı yendi,
Bu güzel yurdu bizlere verdi.
Sonra büyüdüm. Liseye geçtim. ilin en iyi lisesi. Zaten öyle doğuda, köy gibi bir ildir. Çalıştım, çabaladım. Akıllı çocuktum vesselam.
Okumaya başladım. Atatürk anlatılırken neden kazım karabekir anlatılmamıştı? Neden çerkes ethem haindi? Neden vahdettin "kaçmıştı" güya? Neden kuvayı milliye işleri bitince harcanmıştı?
Neden atatürk'ü koruma kanunu diye bir şey vardı?
Neden atatürk devrimleri halk tarafından benimsenmemişti?
Neden şapka için rize bombalanmıştı? insanlar asılmış, yozgat yakılmıştı?
Yoksa atatürk sistem tarafından bize seveceksin diye dayatılan bir figürden mi ibaretti?
Ve ben bir ülkücünün oğlu olarak ne milliyetçiyim, ne atatürkçü.
solculuk ise onlardan daha uzak.
Din ile alakam yok. Hatta laiklik atatürk'ün yaptığı en iyi iştir.
türküm. Hatta azeri kökenli bir türküm. Osmanlıcılıkla falan işim olmaz.
yani o kalıplarınızdan hiçbiri bana uymuyor.
Türkiye'yi kuran insandır evet.
nefret edemezsin, laf söyleyemezsin buna.
Ama doğrusu kadar yanlışı da vardır ve söylenmeli, eleştirilmelidir.
