yaklaşık bir yıl önce hayatıma bir adam girdi. ilk başlarda gıcık olmuştum kendisine. çok sinir bozucu, çok şımarık gelmişti. konuşurken içimden üfleyip püflüyordum. zar zor cevap veriyordum, ayıp olmasın diye. sonra aynı adam, o kadar kısa bir zamanın içinde öyle bir dokundu ki duygularıma. duymak istediğim şeyleri söylemeye başladı ya da ben artık onun söylediklerini duymak istiyordum bilmiyorum. ama zaman içinde tek istediğim onun konuşmaya devam etmesi oldu. hiçbir şey yapmadan saatlerce bile dinleyebilirdim onu. öyle güzel bir sesi, öyle güzel tonlamaları vardı ki. zekasına, bilgisine, hayata karşı duruşuna, tavırlarına hayran oldum günbegün. yine kısa bir zaman içerisinde hayatımın büyük bir bölümünü oluşturdu bu adam ve benim de aynı yerde olduğuma inandırdı beni. inanılmaz derecede güveniyordum hem de hiçbir dayanağım yoktu. her konuda konuşuyordum onunla ve o, konuştuğum hiçbir konuda pişman etmedi beni. her birini ilgiyle dinledi, her problemime yardımcı olmaya çalıştı ve bana hep sevecen davrandı. tabi ki her güzel şeyin sonu olduğu gibi bunun da sonu geldi. ciddi anlamda "kezban" diye tabir edilen insanlardan( bu hakaret yalnızca kadınlar için kullanılmamalı) biri haline geldim ve bunu bana yapan ona karşı hissettiklerim oldu. şımardım belki ilgisinden ve de sevgisinden, ufak şeylerden problem çıkarmaya başladım ve sonunda yine kendi kendime yarattığım bir problem yüzünden uzaklaştım ondan. belki ben bitmesini istediğimi söylediğimde - ki bir gram bile istemiyordum- onun beni durdurmasını falan bekledim. ama o, kendisine saygısı olan her insanın yapacağı gibi kabul etti bunu. nedenini sordu, bir şeyler zırvaladım. ne dediğimi bilmiyordum bile, şimdi de hatırlamıyorum zaten. cümleyi kurduğum saniyeden itibaren pişmanlığım yerini korudu. bu bana bir ders vermedi mi? elbette verdi. şuan değer verdiğim insanlara nasıl davranacağımı bildiğim, bana değer veren insanlara da karşılığını verebileceğim bir yerdeyim onun sayesinde. sevdiğim insanları benim egom, kezbanlığım ve çirkinliğimin ulaşamayacağı bir yerde saklıyorum içimde. bu da bir itiraf değil aslında. o kadar bunaldım ki bir süredir, sırf belki biraz rahatlarım diye yazdım. işe yaramadı da diyemem. neyse işte bu da böyle bir anımdır.
