3-4 sene evvel bir arkadaşla beraber bakırköy cumhuriyet meydanından deniz otobüsüne binmek üzere ido'nun iskelesine doğru sallana sallana aşağı doğru yürüyorduk. karşıdan gelen şeyin birkaç metre yakından tanınabileceği akşam üstü saatleriydi vakit. birden üstlerinde eşofman olan 2 adam gözümüze ilişti. böyle bir yerde eşofmanla gezme mallığında bulunanlar şıp diye sırıtıyorlar ordan dikkatimizi çekti. sonradan kafamızı kaldırıp sıfatına bakıyoruz ki anaa bu adamlardan biri bizim sarbi! daha da yakınlaşıp göz göze denk gelince biz şaşırıyoruz o da anlamsız bir şekilde şaşırıyor tanınmaktan (niye şaşırıyon la sabrisin işte).
aaa sabrii! dedim heyecanlı bir şekilde. sonradan çok samimi olduğunu fakedip sabri, sabri abi dedim kekeleyerek. bir an aklıma cm'de bu herifin 84'lü olduğu gelince tekrardan sabri falan demeye başladım. ama başka hiçbir konuşma ibaresi yok. sabri, sabri abi, sabri. adama naber sabri, senin bindirmeler de pek iyi maşallah diyecek halim yok ya. zırvalıyorum öylece. o da afedersiniz o şelale gözleriyle tanınmanın verdiği şaşkınlıkla durmuş bizim saçmalamızı izliyor büyük bir gururla. o an bir foto çektirebilir miyiz dedim nasıl aklıma geldiyse. sabri'nin saf saf baktığı, bizim ise sanki steven gerard ile fotoğraf çektiriyormuş gibi mağrur duruş sergilediğimiz 2'şer tane pozlar var databaseimde o günün hatırası olarak. vapura binip eve gelene kadar o anı konuştuk arkadaşla büyük bir işi başarmış olmanın verdiği rehavet ve hafif tatlı yorgunlukla.
o günden beri sabri'nin benim gönlümdeki yeri bir başkadır. dağlara taşlara yaptığı her ortadan sonra onun o saf saf duruşu gelir gözümün önüne kızamam, kıyamam.. diğer adam da sonradan bir şekilde öğrendik ki ibrahim akın'mış ve bu arkadaşlar ümit milli kampının izni dahilinde gelmişler bakırköy'e.
