hissetmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki. en son galiba 3 sene önce yaşadım. ondan sonra yaşadığım her ilişkide kişilerin beni yaralayacağını karanlık bir tünelde karşıdan gelen trenin ışığı kadar aşikar gördüğüm için anında frene bastım ve çoğu zamanda kavgayla birlikte o kişiden direkt uzaklaştığım için artık bende aşk acısı yerine genelde bir öfke ve karşı tarafı dövme isteği kalıyor. memnun muyum? kısmen. sevgini verip de karşı tarafça böcek gibi görülmek yerine en azından siktiri çekmiş olmanın verdiği rahatlık var. hem özgüvenin de azalmıyor, bu da cabası.
