Tam tarih veremiyorum fakat 2010 yılının son baharıydı. Bir gün bir kız çıktı karşıma. Ama o kadar güzel bir kızdı ki... Belki de o kadar güzel değildi,belki de bana güzel geliyordu. O kadarını bilemem fakat bir kere vurulmuştum işte güzelliğine. Hele o gözler... Gözler... Neyse,sizin anlayacağınız ilk görüşte aşık oldum ona. Fakat asla yanına gidip konuşmaya cesaret edemedim. Nasıl edebilirdim ki? Ben Quasimodo'ydum,o ise Esmeralda. Aramızda dağlar kadar fark vardı. Ben ona deliler gibi aşıkken o benim farkımda bile değildi. Tek yapabildiğim onu uzaktan uzaktan izlemekti. Daha sonra uzaktan da izleyememeye başlamıştım onu. Artık onu hiç göremiyordum. Fakat Facebook'ta arkadaşlarımın arasındaydı ve nasıl olduysa bir şekilde mesajlaşmaya başlamıştık. Tabi onun için yine de çok önemli biri değildim,sadece arada mesajlaşıyorduk. Bu durum bir süre böyle devam etti. Emin olmasam da sanırım 11 Ocak 2013 gecesiydi. O gece telefonumdan Facebook'a girdim ve onun online olduğunu gördüm. Bu hareketime hala hayret ediyorum fakat bir anlığına cesaretimi topladım ve ona mesaj attım. Onunla konuşmam gereken önemli bir konu olduğunu söyledim. Ne konuşucağımızı sordu. Ona açık açık itiraf ettim her şeyi. Onu sevdiğimi söyledim. En sonunda açılmıştım ona. Nihayet bunu başarabilmiştim. O andan itibaren her şeyin çok saha güzel olacağını düşünmüştüm. Ne kadar da aptalmışım! Beni reddetti. Hatta keşke sadece reddetseydi,aynı zamanda alay etti benimle. Aşkın gözü kör derler ya,benim de gözlerim kör olmuştu. ilk başta anlayamadım benimle dalga geçtiğini. Seni daha yakından tanımak istiyorum dedim. O dalga geçmeyi sürdürdü. En sonunda anladım durumu. "Benimle dalga mı geçiyorsun?",diye sordum. "Esteğfurullah,dalga geçmiyorum ama o dediğin şeyi sadece istersin.",dedi. O mesajı gördüğüm an tam anlamıyla başımdan aşağı kaynar suların döküldüğünü hissettim. Aşık olduğum kız için bir hiç olduğum tescillenmiş oldu. Hayallerim yıkılmıştı. O gece ağladım,hem de çok ağladım. Benim duygularım olamaz mıydı? Benim sevmeye hakkım yok muydu? Ağladım,ve bunları düşünerek uykuya daldım.
O günden sonra ona mesaj atmadım. Zaten kısa süre sonra Facebook hesabını kapattı ve ona ulaşabileceğim tek köprü yıkılmış oldu. Aradan ne kadar olduğunu hatırlamadığım bir süre geçti. Hani Facebook'ta tanıyor olabileceğin kişiler bölümü olur ya,işte orada gördüm onu. içimi bir heyecan kapladı. Beni her ne kadar aşağılamış olsa da ona hala aşıktım. Fakat yine de bana öyle davranmasının ardından onu ekleyemezdim. Gururum buna el vermedi. Kısa süre sonra bir baktım o bana arkadaşlık isteği göndermiş. Ona istek göndermemiştim ama onun bana gönderdiği isteği kabul ettim. Yine de aramızda bir mesajlaşma geçmedi. Yaz ayındaydık. Ailemle birlikte bir otele tatil yapmak için gittim. Sanırım oraya gideli bir ya da iki gün olmuştu. Öğle yemeği yiyordum. Bana doğru birisinin geldiğini gördüm. Genç bir kızdı. Siz de tahmin etmişsinizdir,O oydu. Aşık olduğum kız benim olduğum tarafa doğru geliyordu. Geldi,bir anlığına göz göze geldik. Ardından ben yokmuşum gibi geçip gitti yanımdan. Tabi ben bu harekete şaşırmamıştım,benimle konuşmasını veya bana selam vermesini beklemiyordum. Aynı günün akşamı bana mesaj attı. Gördüğü kişinin ben olup olmadığımdan emin olamamış herhalde. Benim de onu orada gördüğümü söyledim. Mesajlaştık,havadan sudan konuştuk. Sanki daha önceki o mesajlaşma hiç olmamış gibi. Otel içerisinde birkaç kez karşılaştık ve aramızda kısa konuşmalar geçti. Bazı zamanlar da onu uzaktan gizli gizli izledim,tıpkı eski günlerdeki gibi. Daha sonra ailemle istanbul'a döndüm tabi. Onunla yazışmaya devam ettik. Yalnız,bir şeyler eksikti sanki. Onun beni hiç umursamadığını hissediyordum. Mesajlarıma çoğu zaman çok geç cevap veriyordu,bazen de hiç cevap vermiyordu. Bu durum beni gerçekten rahatsız ediyordu. Bir gün yine bir mesaj attım ona,birkaç ay önceydi. Önceleri olduğu gibi yine cevap gelmedi. işte o gün bir şey fark ettim,ona olan sevgim artık tükenmişti. Bir zamanlar başımı döndüren o aşk,karşılık bulamayınca yok olup gitmişti yılların ardından. Hani Ali Atay diyor ya:"Yokluğunda yok olup gidecek,biliyorum,bu sevda.",işte öyle olmuştu. Onun yokluğunda yok olup gitmişti bu sevda. Onu Facebook'taki arkadaşlarımdan çıkardım. Mesajlaşmalarımızı sildim. Ona dair hiçbir şey kalmasın istiyordum. Sadece Facebook'tan değil; kendi aklımdan,gönlümden,benliğimden de sildim onu. Artık beni umursamayan biri için kendi kendimi yiyip bitirmeyecektim. O gece yatarken yine ağladım. Ağlamayacağım demiştim kendime,ama ağladım. Onu göz yaşıma kattım ve yanaklarımdan süzülüp buhar oldu O. Artık ondan geriye hiçbir şey kalmamıştı,benim için artık yoktu O. Aradan yaklaşık iki ay geçti. Bana mesaj atmış;"Neden sildin?",diye. Onu sildiğimi fark etmesi bile aylarını almış. Ona cevap yazacaktım fakat fark ettim ki beni engellemiş,yazacağım cevabı beklemeden. Ben de cevap falan yazmadım haliyle. Birkaç gün sonra tekrar baktım profiline. Profilini görüyordum,demek ki engelimi kaldırmıştı. Fakat yine de cevap yazmadım. Çünkü O artık benim için yoktu. Bir daha da bir etkileşimimiz olmadı. Şuan ona karşı bir şey hissetmiyorum. Ne aşk,ne sevgi,ne de kızgınlık. Çünkü hepsi geride kaldı.
