iddia ediyorum en iğrenç anı benim ki;
sabah göreve gidiyoruz, elemanın birini evinden alıp adliye ye nöbetçi mahkemeye çıkaracağız. neyse komutana sordum kimdir bu adam diye, komutan gülerek cevap verdi, kişilik bozukluğu olan eşcinsel biri diye. neyse biraz hadi ya olduktan sonra adamı aldık evinden, ama garip biri gözünden belli adamın, herkes göz teması kurmaktan korkuyor belli mi olur diye. en nihayetinde adliye ye geldik beraber oturuyoruz, o sırada tutturdu tuvalete gitmem lazım diye, mecburen izin verdi komutan. bana da dedi ki git şuna refakat et, olur dedik gittik beraberinde, eleman girdi tuvalete bende aynanın karşısında düşünüyorum, filmler de ne zaman bir hükümlü tuvalete girse kesin bir şey olur diye tam bu durumlara içten içten gülerken içeriden nara atmaya başladı bizim ki si has... dedim vardım kapının dibine olum ne var? ses yok. bir kaç kez tekrarladık soruyu neyse en sonunda açtım kapıyı ki oooo bizim büyük ihtiyacını yapmış yere onu da ellerine almış yiyor. hayatım boyunca gördüğüm en boktan andı, o sırada komutanlar içeri girdi onlar da mal gibi kala kaldı. sonra ben kendimi kaybettim tabi ve hem komutanlara bağırdım hem buna ortalık karıştı. sonra bir şekilde meseleyi hallettik. mahkeme oldu ve yanıma geldi bizim eleman, başladı bana kur yapmaya babanın ananın işe bak. neyse olum bak git, tövbe et, oruç tut namaz kıl nereye kadar böyle yaşayacaksın diye nasihat ettim artık.
işin daha da ilginç yanı, olaydan iki ay sonra karakola beni ziyarete geldi çocuk. sözlerini tutmaya çalıştığımı söylemeye geldim dedi. tabi onun gelişi ile ilgili bir ton geyik döndü ya o kadar da olacak artık, hey gidi askerlik.
