tek başıma mutlu olabiliyorum ve bu çok hoşuma gidiyor.
birkaç yıldır sevgilim yok.
birkaç aydır kimseyle konuşmuyorum.
ve birkaç aydır daha önce hissiyatını bilmediğim bir şekilde huzurluyum.
uzun zamandır uzun uzun bir şeylerin farkına varıyorum. bunu uzun uzun anlatmak isterdim desem yalan olur.
konuşmaktan vazgeçmek değil de nasıl desem gereksiz, sarmayan, hoşuma gitmeyen, kendini yineleyen konulardan bahsetmekten vazgeçeli oldu biraz.
arkadaşlar, aile, dostlar falan filan derken bu kelimelerin bazen sadece kelime olmaktan öteye gidemeyişinden dolayı odama son birkaç ayda aşırı derecede bağımlı hale geldim.
sanatın, sanatla iç içe olmanın ve bilhassa sanat yapmanın vazgeçemediğim bir şey olduğunu sonunda kabullendim. zaten her şey o noktadan sonra başladı desem yeridir.
konuştuğum onlarca kızdan sonra aslında bakıldığı zaman her kızın aynı şeyi istediğini bir kez daha anladım. işin komik yanı da hiçbir zaman hiçbir kıza o "isteği" karşılayamacağımı fark etmemdi.
gülmek gülmek ve gülmek. evet çoğu zaman yaptığım bu. müzik dinlemenin, kitap okumanın ve seyahat etmenin yanı sıra.
fazla yazdığımın farkındayım.
lakin;
"insansız anı yoktur,
var mıdır? "
Edip cansever.
