açık ve net konuşuyorum. bu sav evlilik kurumunun geçerliliğini sorgulamanıza neden olabilir. evet mecbur kalmayan insan evlenmez yahut başka bir deyişle insanlar mecbur kalmasa bir başka insanın kısmi boyunduruğuna girmezler. kokuşmuş bir mizansenin bin yıllardır devam eden rol kesmesine devam etmek istiyorsanız yazıyı okumayı bırakın. persona sosyal bilimler akademisi gururla sunar.
mecburiyet kavramı değişken bakış açılarımız gereği tartışmaya açıktır. kimine göre mecburiyet bedensel güzelliğinin sona ermeden en yüksek alıcısını bulma zorunluluğu; kimine göre yalnız yaşayamama korkusu, kimisine göre romantik beklentiler olabilir. her durumda mecburiyeti hissetmediğiniz takdirde evlenme fikri sizden oldukça uzak olacaktır.
dilediği zaman partner bulabilen, dilediği zaman partnerini değiştirebilen insan eldeki seçeneklerinin fazlalığından dolayı hayatını bir kişiye sunmaya soğuk bakacaktır. kadınlar için ne zaman arkadaşlar bir bir evlenip yarışta geri kalmaya başlanırsa mecburiyet o zaman baş gösterir. ya da yine hemcinslerinin çoluk çocuğa karışıyor olması da itici bir faktör olur. erkekler için de benzer sosyal baskılar etkiliyken, "bundan daha iyisinin bulamam" düşüncesi oluşmadan evliliğe ikna olmak zor.
fiziksel, ruhsal ve sosyal ihtiyaçlar birer mecburiyettir. her kadını yetiştiren bir erkek, her erkeği yetiştiren bir kadın olduğunu da hesaba katarsak sonradan öğrenilmiş bir çaresizlikle romantik ihtiyaçlar, sanrılar ve korkular üretiriz.
oysa inkarcı insanoğlu tıpkı bir hayvan gibi dünyada üreme ve çoğalma güdüsü olduğunu kabul etmez. bu dürtüler en ilkel ve dokunulmamış taraflarımız. sorgulamak sizi daha akıllı yapar. 10 000 yıllık hikayeye ortasından girip tam hikayeyi anlamak üzereyken ölüp gidici olmak sizi kurtarmaz.
