şöyle ki; çoğu insanda çocukluktan başlar bir takıma olan aşkı. bu tesadüfi bir aşktır. kimine babası, kimine annesi, kimine dayısı, kimine mahallenin saygı duyulan abisi bir takımı sevdirir. belki başka bir ailede doğsa, başka bir mahallede büyüse şu an nefret ettiği takımı tutuyor olacaktı. ama bu kadar basit değildir işte. tuttuğu takımla büyür, o takımın renkleriyle çıkar yan mahallenin çocuklarıyla oynadığı maça. o formayla terler, o formayla gol atar, o formayla üzülür arkadaşından yediği gole. o formayla gider kırk yılın başı takımını desteklemeye. ilk kez stata girdiğinde, o kocaman yemyeşil sahaya bakıp tüyleri diken diken olduğunda o renkler vardır üstünde. takımı gol yediğinde gözyaşını o formanın kollarına silmiştir. yıllar geçtikçe, çocukluktan kalma formalarına bakıp, yeni formasına eklenen yıldıza gururla bakmıştır. bir ingiliz takımından 8 gol yediğinde, ezeli rakibine 6-0 yenildiğinde, veya ezeli rakibi sahasında kupa kaldırdığında en çok o utanmıştır sanki kendi suçuymuş gibi. yine de ezdirmek istemez takımını, kabullenmez yenilgilerini. biz sevinmek için sevmedik der. bizim uefa kupamız var der. siz fransız takımısınız der. demek zorundadır çünkü bunu. babasının ona ilk kez aldığı formanın naylon kokusu hala burnundayken, takımına laf söyletmesi mümkün değildir. velhasıl kelam, bu duyguları kendi takımı için gerçekten yaşamış olan bir insan, başkasının tuttuğu takımı sorgulamaz bile.
