acısız olacaksa eğer tek başına ölmekten daha güzel olabilirdi hep birlikte yok olmak. nasıl olsa bütün dünya gidiyoruz, arkada bırakılacaklar yok. gidenlerin arkasından yas tutacaklar yok. ben öldükten sonra acaba dünyada neler olacak merakı yok. bir de hep birlikte olmanın verdiği korkuyla karışık heyecan ve güven duygusu var. sanki bir kahraman çıkacak kurtaracakmis gibi. ne bileyim, mesela normalde karanlıktan korkan bir çocuğun kalabalık bir evde elektrik kesildiğinde bundan heyecan duyması ve oyuna çevirmesi gibi bir şey. ama gerçekten yalnız ölmekten çok daha güzel olurdu ölüm bilinmezligini bütün dünyayla kesfetmek.
hiçbir şey yapmaz, bir miktar korku ve heyecanla olacakları izlerdim sanırım.
