edebiyat parçalamaya gelmediğim konudur. gayet de duygulardan arınmış bir kafayla düşününce bile mantıksız bir olaydır.
şu anda burada yağmur çiseliyor göze görünmekle görünmemek arasında gidip gelen bu küçük damlalar çöp kutusuymuş, pislikmiş şuymuş buymuş demeden her metrekareyi özenle yıkıyor, aklayıp paklıyorlar. buna insanlar da dahil. yalnız insanlar kaç bin yıldır hala alışamadı bu olaya.. bakıyorum da bir kaç damla o jöleli veya saatlerce düzleştirmek için çaba gösterdiği saçına değmeyegörsün.. hemen bir koşuşturmacadır başlıyor ne yalan söyliyeyim anlamıyorum onları. ha bakın şunu ayıralım yol güzergahı iş olan insanlar haklıdırlar. zira iş yerinde, yere her basışınızda ''merhaba ben ıslak pabuç'' diyen adımlarla gitmek pek doğru olmaz. ama elinde ekmek olan veya eve giden her insan, onlarda kaçıyor efendim.. yahu vücudunun yüzde yetmişi su iken sen neden kaçıyorsun? dışarda başından aşağıya bir kova su döksen millet güler deli damgası vururlar. ama bak bu marjinalliği sana doğa yaşatıyor kaldır kafanı bir gök yüzüne bak; kuşlar yağmur yağıyor diye serenatlarını yarıda mı bıraktı? yavaş salınımlarla kendisini ezecek olan tekerden habersiz istikrarlı bir şekilde yoluna devam eden solucan bir deliğe mi saklandı?
yağmur doğadaki hiç bir şeyi durdurmadı. belki onları bedeva ve zahmetsizce yıkıyor sen neden kaçıyorsun sen bu doğadan değil misin?
edit: bakınız işte tam burada evet bu başlığın altında insanlar ikiye ayrılır; dünyaya ve olaylara iyi tarafından bakanlar ve ona kötü tarafından bakanlar.
