Ben salagim gercekten salagim cunku hep goz yumdum arkadaslarima. Aman bosver gulumsemeye devam et, alttan al, iltifat et, mutlu et, ona kendini degerli hissettir... Degerli hissettirmemek gerekiyormus meger. Haketmedigi degeri vermemek de gerekiyormus. Tepene cikiyorlar sonra. Ortada kaliyorsun kalbinin kiriklariyla. Kimseye de soyleyemiyorsun ya o da cok koyuyor. Niye hep boyle oluyor diyorsun, yalnizlasiyorsun. Sorun bende mi diye dusunuyorsun. Sonra kendini bir bok sanan insanlar icin deger mi diyorsun ama bu sadece kendini kandirmak oluyor. Cunku kalbine oturan okuz deydigini soyluyor.
Salaga yatmakla cidden salaklasmisim meger. Beni sindirdiklerini, kukla yaptiklarini, istedikleri gibi davranabileceklerini dusunmelerini saglamisim. Soyledigim sozler bosaymis. Sarilmalarindan anlamam gerekiyormus zaten. Hicbir zaman benim sarildigim gibi samimi sarilmadilar bana. Kimse benim icin cabalamadi. Biliyordum aslinda gercek dost degillerdi. iyi gununde seninle beraber gulecek kisilerdi. Kara gun olsa kacacak delik ararlardi.
Bugun dogumgunleriydi. Dusunuyordum ne yapsam, nasil onlari mutlu etsem, nasil degerli hissettirsem diye. ikisine de icten ve samimi yazilar yazacaktim. Dun beraber ortak arkadaslarimizla dogumgunlerini kutlamislar bir mekanda. Fotograflar cekip internete atmislar bir de. Sordugumda 'bilmiyor muydun ki' dedi bir tanesi. Bana haber vermediklerini bilmiyordu sanki. Bir daha sogudum ondan. Yine de mutlu yillar dedim ona. Tesekkur etti o da. En yakin arkadasim derdim ona. Meger oyle degilmisiz. Hep kalbimin kirilmasina izin veriyorum boyle. Hep iyilik yapiyorum ve iyilik bekliyorum insanlardan. Bir turlu akillanamadim gitti. Neyse cani sagolsun.
