orta 2 veya 3. sınıfım dershaneye gidiyorum. çok iyi bir dershane değil ama derslerim iyi olduğundan ücret vermiyordum. birde bir yavşak vardı dershanede, durumları iyiydi bu ipnenin. arkadaşım ayağına takılırdı benimle fakat ezerdi aynı zamanda. bi gün çocuk aklı tartıştık bunla fakir ve şişkosun dedi bana. dayanamadım, dedim senin amına koyayım ben. gözüm karardı çok fena küfrettim çocuğa sonra kavga falan ettik tabi. iyi kavga edemezdim ben, çocuktan dayağı yedim ve üstüne birde ağladım. acizdim ve korkaktım o zamanlar hep içime atardım. ayda yılda bir cesaretim tutmuştu, ondada dayak yemiştim. babam o akşam fakir olmak kötü değil oğlum demişti. kafam o zaman anlamakta zorlanmıştı çünkü tipiniz kötü, sınıfınızdaki hoşlandığınız kızla bırakın açılmayı konuşamıyorsunuz bile. benim içinde bulunduğum durum için zor bişeydi. çocukluğu şişman olmakla geçen herkesin gönlünde yer etmiştir bu zaten.
babam işleri toparladı. fakat ben dershanelerden nefret ediyorum o günden beri. lise boyunca gidemedim, canım istemedi çünkü. çocukluğunuzdaki sıkıntılar su üstüne çıkıyor, çıkacak unutmayın. çok içime attım, halen atarım. komplo teorileri üretirim aklımda.
erkenden farkedebildim en azından hayatımın benim olduğunu. yaptıklarımdan utanmamam gerektiğini. bu olaylardan öğrendiğim çocukluğun eğitimde ne kadar önemli olduğu. ben çok duygusal bir insan oldum, katı yürekli olamadım çünkü her ağladığımda anneme gidip sarıldım. halen sarılırım. halen ağlarım. yine sarılırım anneme.
o ibneye ne mi ne oldu? yavşakça bir hayat sürmeye devam ediyor. parasıyla güzelce yaşayacak ve ölecek. anne ve babasının ona öğrettiği şekilde.
