saat 04.53 saçma bi üniversitenin saçma kütüphanesinde tek başıma oturuyorum yaklaşık 2 saat önce son sigaramı içtim. Bu aralar o kadar yalnızım ki hayat öyle anlamsız geliyor ki eve gitmez oldum. Son 1 haftada 4 kilo vermişim farkında değilim bugün pantolon düştü üstümden öyle farkına vardım. ev cehennem gibi duramıyorum hele birde lys derdi var ki sormayın gitsin. Üstüne birde siktiri yemişim konuşacağım kimse de yok. Zaten 7 kişi tanıyorum bu lanet şehirde onlardan da soyutladım kendimi gerçi onlarda hiç hop birader bi dur bakalım niye böylesin demediler ya zaten niye desinler ki? Salak gibi yalnızlıktan keyif almaya başladım artık insanları yanımdan kovuyorum yalnızlık benim için bir tercih haline geldi sanırsam. Gerçi olaylar hep farklı olsada sonuçları hep aynı oluyor sanırsam bu durumda tercihten ziyade kader haline geldi. işin ilginç yanıysa yalnızlık ilginç bir şekilde mizah duygumu geliştirdi artık onu saklamak için kaybetmemek için gülmeye başladım. Eğer sizde kalabalıklar arasında yalnız kalmak istiyorsanız gülün çünkü kimse gülen adama neyin var demez. Şimdi size iki sorum var;
1. Ben depresyondamıyım?
2. Bugün nabzım 184 ü gördü ne yapmayalım
