En çok, acıları görmezden gelemeyeceğimi öğrendim. Pek huyum olduğu da söylenemez aslında bunun; ama gece o uyku ve yorgunluğun bastırdığı zaman bile yatağa gidip uyuyamadığımda, acılarımı görmezden gelmemin bir faydası olmayacağını artık daha iyi biliyorum.
Karşılaşmamak için normalde gitmem gereken yerlere dahi gitmez oldum, çünkü onun olabileceği bir yerden geçtiğim zaman midem orada kalmama pek müsaade etmiyor. Hayatta hiçbir hastalığım aşk kadar sürekli ve derinden mide bulantısı yaratmadı. Ona kavuşamadan önce de böyleydim aslında, ve ondan ayrıldıktan sonra da bu haldeyim.
Terk mi edildin diye düşünenler olacak belki; hayır, "terk ettim". Ve gerekçelerim zaman zaman dünyanın en mantıklı şeyleri gibi geliyorken, zaman zaman böyle seven bir insanın ne olursa olsun sevdiğiyle olması gerektiğini düşünüp üzülüyorum.
Onunla birkaç saat konuşamadığım zaman hemen bana neredeydin çok sıkıldım der gönül koyardı. Çok söyledim ona eğer hissettiği şey "sıkılmak"sa bunun benimle alakası olmadığını, bir başka arkadaşıyla da konuşmasının sıkıntısını giderebileceğini, eğer dediğin şey "özlemek" ise ben burdayım derdim. Özür diliyorum senden, kastettiğin şeyi yeni yeni fark ediyorum; ve anladım ki insan sevdiği yokken gerçekten çok "sıkılıyormuş".
