Hayat hakkında düşünürken insanları seyretmek. Her sekilde onları kabul etmek, oldukları gibi, olabildikleri kadar.
Kalabalik yerleskelerdeki, kıyıda köşede kalmış, kimsenin bakmadığı seyleri farkedip hayran olarak ve onlari sonsuz kere sonusuz bir sekilde severek can verip, yaşatmak.
Yogun sisli bır şafakta, o yumuşak kadınsı pembeligini gösterip, utancından kizaran, dunyanin ve bir cok arkadasinin etrafinda fink attigi yıldıza bakmak.
Filmler izlemek, oyunlarda savaşmak, kitaplarda uyuyup müziklerde kör olmak.
Gercekler başlığı altındaki her ucuz olayı derinlemesine kafa yoracak özü keşfetmeye çalışmak, düşüncelerde yok olup ihtimallerde varolmak.
Ve klasik ergen hayalleri. (yok be ne hayali, utangaclik, çekingenlik, sakarlık ve âdâptan bildigin aseksuel olmuşum ben, de olsun konu o degil)
Ha bır de zor gelen seylerden anında mis gibi vazgeçmek ve sevdiğim insaların beklentilerini bosa çıkarmak. (bu yüzden en iyisi sorumluluk almamak)
