Ortaokuldaydım, minibüsle eve dönüyorum, o dönem hep yaptığım gibi geçip muavin koltuğuna oturdum*, ilk telefonum alınalı pek olmamış, müzik bağımlısı adamın temelleri yeni yeni atılıyor, neyse, dinlediğim müziğe kendimi o kadar kaptırmışım ki bildiğin hüp klibindeki tarkan gibi omuzları sallaya sallaya dans ediyorum muavin koltuğunda, şoför beni dürtünce gerçek dünyaya döndüm, sonra da arkama döndüm bir baktım ki bütün minibüs kırılıyor gülmekten.
Hiç unutmuyorum, dinlediğim şarkı da Serdar ortaç'tan gitme idi,şu şarkıyla dünyadan kopan kalitesizliğe mi, yoksa bütün minibüse rezil oluşuma mı yanayım bilmiyorum.
Aradan geçen onca zamana rağmen ne zaman hatırlasam tüylerim diken diken olur.
