--spoiler--
Şimdi nerede olduklarını, ne yaptıklarını
bilmediğim delikanlılar! Fetih Marşı
şiirini çok severlerdi.
O delikanlılar, büyük yürekli ama alçak
gönüllü idiler. Doğru, "Fatihin istanbulu
fethettiği yaşta" idiler. Yine de hiçbirinin
Fatihlik iddiası yoktu. Sadece Allaha iyi
kulluk edebilmenin, milletine daha çok
hizmet vermenin yarışına girmişlerdi.
ilimde, fikirde ve sanatta birer Fatihçik
adayı olmanın hayalini kurmuşlarsa,
kim kınayabilir?
Belki de aralarında gerçek fatihler
Çıkacaktır; kim bilebilir?
Bir zamanlar o delikanlıların bir çoğunu
tanımıştım. Her iki dünyada da şahitlik
ederim: Oyuna ve oynaşa ayıracak
zamanları hiç olmadı. Delikanlılığın
yaşlanınca gülümsenerek hatırlanan
yaramazlıklarından bile uzak kaldılar.
Milletlerinin saadetlerini, devletlerinin
yücelmesini, bayraklarının dünya
durdukça hep öyle nazlı nazlı
dalgalanmasını hayatlarının gâyesi
saydılar.
Mukaddesatına yabancılaşmış,
güzelliklerini unutmuş bir neslin çocukları
idiler. Yolun doğrusunu gösterecek
büyükleri öyle azdı ki, içlerinden bazıları
büyüklerine doğru yolu seçtirmenin ağır
yükünü omuzlamaktan çekinmediler. O
delikanlıları bir hayli zamandır.
göremiyoruz. Acaba halleri nicedir?
O delikanlılardan her biri "burçlara bayrak
olacak kumaştan" idiler.
Hep yükseklerde kalmayı ve hiç yere
düşmemeyi çoktan haketmişlerdi.
kıymetlerini bilemedik.
Niçin görünmüyorlar? Gücendiler mi?
Aramıza bir daha dönmeyecekler mi?
Eğer böyle ise kaybımız çok büyüktür.
Gün gelecek o delikanlıları yine
arayacağız ama artık kolay
bulamayacağız.
Bizden şan istemediler, canlarını verdiler.
Bizim hürriyetimiz için hürriyetlerini feda
ettiler. Bizden sadece biraz sevgi, biraz
anlayış beklediler. Onu bile esirgedik.
Hep aynı soru beynimi kemiriyor; "Fatihin
istanbulu fethettiği yaştaki" o delikanlılar.
Şimdi neredeler, ne yapıyorlar? Yoksa
atalarından işaret aldıkları gün yürüdüler
de arkalarından kimse gitmediği için çok
mu uzaklara düştüler?
O delikanlıların bazılarının yerini
biliyorum. Ulubatlı Hasan Ağabeylerinin
Yanındalar.
