daha geçen hafta büyük bi heyecan içerisinde atlattığım stres.
sabahtan gittim oturdum beklemeye başladım bi kaç fotoğrafa bakma fırsatım oldu sonrasında ay hatun çok güzel beni beğenmez ki yaa ama :( diye düşündüm daha da gerildim stres oldum. Sevgilim boncuğum sık sık arayıp rahatlatmaya çalışsa da gergindim işte.
neyse ki anneciğim geldi. hiç öyle kasıntı birisi değildi aksine sıcak ve içten biriydi ama anne işte değer verdiğim, aşık olduğum adamın annesi. elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemedim heyecandan. her ne kadar stresli olsa da ben çok mutluyum.
aylar sonra editi,
artık anneyle samimiydik, alışmıştık, sevmiştik gün aşırı birbirimizi arar hale gelmiştik ki artık babayla tanışma vakti de gelmişti. önümüz bayramdı ve bundan daha iyi bir fırsat olamazdı. ama bunun heyecanı stresi günler öncesinden başladı bende. ne giyilir nasıl konuşmak gerekir kafamda hepsi birbirine girmişti resmen. bayramın 2. günü sabah erkenden çıktım gittim sevgilim beni yolda karşıladı biraz stresimi aldı rahat olmam gerektiğini anlattı. neyse gittik bayramlaştım el öptüm. sıcacık samimi bir ortam bekliyordu beni. burada asıl önemli konu eller nereye konulacak! (eller gerçekten fazlalık çıkıyor) nereye koysan olmuyor konuşurken kullansan halay çeken mahmut tuncer gibi oluyorsun. karşımda heyecanımı öyle güzel idare eden insanlar vardı ki. heyecanım gitmedi ama güzel tatlı bi heyecandı ben o günü hep yüzüm gülerek anımsayacağım. ben çok mutlu ayrıldım o gün o evden. yapı olarak heyecanlı bir insanım o yüzden sakin geçmeyeceğini biliyordum ama çok güzel tatlı bir heyecandı. ben çok mutluyum bir babam daha oldu, hem de kendi babamdan daha samimi olabileceğim bir insan.
