dünyanın mükemmel yaratılışına, doğanın mükemmel dengesine uymayan bir son.
uzay, gezegenler, yıldızlar, dünya, doğal yaşam, hayvanlar, insanlar, organlar, genler her şey müthiş bir şekilde yaratılırken neden bunların sonuna "ölüm" konmuş?
ölüm yerine, dünyanın üzerinde bir kapı olsaydı ve vadesi dolanı oraya yürüyerek uğurlasaydık, merdivenleri çıka çıka gitseydi daha güzel bir son olmaz mıydı?
ölüm çok çirkin, çok siyah ve çok soğuk bir son değil mi bu mükemmel dünya için?
en güzel filmlerdeki giriş ve gelişme bölümünün çok güzel olup sonucun alalade bağlanışı gibi. sanki senaristler sonuna gelince sıkılıyor ve amaaaan diyor buraya kadar güzeldi işte nasıl bitiyorsa bitsin. hep böyle bir basitlik var film bitişlerinde.
tanrı da bunca şeyi yarattıktan sonra sıkıldı mı acaba? sıkılıp "son"u boş verdi nasıl sonlanıyorsa sonlansın onca şey mükemmel oldu bu mükemmel olmayıversin mi dedi? neden insanlığa böyle korkunç bir şeyi miras bıraktı?
dünyanın tepesinde bir kapı olsaydı insanlığın gözünün önünden ayrılmayan ve hep orada duran, bu dünya daha barışçıl, adil ve daha güzel olmaz mıydı? yaratıcıdan haberdar, sonumuzun nasıl olacağından haberdar ve sondan sonrasını bilerek yaşasaydık... daha mutlu yaşamaz mıydık?
şimdiyse sevdiklerimiz ne zaman bizi terk edecek, biz hangi acılar içinde çekip gideceğiz bu diyardan diye düşünerek bu hayatı cehenneme çeviriyoruz.
çok daha güzel bir son olabilirdi...
çok daha güzel bir son yoksa, insanlar, hayvanlar lanetlenmiş canlılar mı diye merak etmeden duramıyorum.
neden bu kadar acılı olmalı sonumuz? neden sevdiklerimizi kaybederek imtihan edilmek zorundayız? neden sevdiklerimizi pembe bulutların ardına göndermektense, en aşağılık olaylarla kaybediyoruz...
