tüm üryanlığımla yapmak istediğim. bedenimdeki her şeyi çıkarıp atmak. sadece ve sadece o mucizevi damlalar eşliğinde varolduğum için yaratıcıma şükretmek. kendi beden dilim ile ölümü artık hor görmediğim, göremediğimi anımsatmak. hissettirmek, yaratıcıya.
ama ya ruhumdaki montlar. pantolonlar. kazaklar. botlar. onları nasıl çıkaracağım? onları nasıl atacağım üzerimden? üryanlığım, tensel bir yalandan ibaret mi olacak?
