yaşama sevincimin sendelediği son günlerde, kendimi çok mutsuz hissetmeye başlamıştım. ne mavi gökyüzü, ne de mavi deniz. en sevdiğim renk bile huzur vermiyordu.
karar...
duş alıp evden çıkmıştım. akşam serinliği, çoktan oturmuştu yeryüzüne. rüzgâr, göğsüme çarpıyor oradan da ikiye ayrılıp kesiyordu boynumu. üşüyordum ama yeleğin önünü kapatmadım.
ölüm soğukluğu...
bu sefer kesin yapmalıydım. hayallerimle vedalaşıp, tekrar "merhaba" demeye yüzüm kalmadı. yürüyordum. ayaklarımdan başka hiçbir yere bakmamaya yemin ettim. ne zaman insanların yüzüne bakarak yürüsem, intiharımdan vazgeçecek bir şey buluyordum.
yaşamak isterken, ölüme yürümek...
ardımda yarım iş bırakmadım. gözü yaşlı birkaç kişi olacak ama onlar da uzun süre ağlamazdı. Ne derler ?
"hayat devam ediyor"
kurtardığım hayatlar ve beni kurtaran insanı son bir kez düşündüm. umarım affedebilirler.
son mektup...
kime, ne yazacağımı bilmiyordum. yine de bi yerden başlamalı..
biyolojik annem ve babama;
uslu durmadığım için yediğim dayaklarda, gözyaşımın suladığı çorba tasını kaşıklarken, anne ve babalar gününde, her hasta olduğumda, her parasız kaldığımda, her üşüdüğümde, her yanışımda kısaca yaşadığım her duyguda aklıma geldiniz. hayatımın en temel taşları olacağınız yerde, ilk taşı sizler attınız. kızmıyorum artık. ne haliniz varsa görün.
dostlarıma;
çok kahrımı çektiniz, hakkınızı helal edin. benden yana da helal olsun. benden bu kadar olm. artık kendi kendinize gülün.
manevi kardeşlerime;
imam misali. dediğimi yapın, yaptığımı asla! siz, sizden sonrakilere yol gösterin. benim gibi umut fakiri olmayın. geldiğiniz yeri unutursanız, hakkım haramdır.
