yine bu akşam bazı başka akşamlar gibi beş yıldızlı bir otelin barında espresso yudumlarken seyre daldım o çevrede bulunan insanları. şuh kahkahalar, çok mutluyum etiketi... aslında biraz dikkatli bakınca hepsinin yapmacık olduğu o kadar bariz belli oluyor ki. yapay hayatlar, yapay karakterler... para cidden insanların birçoğuna saadet getirmiyor sözlük. o işten eve gelen babanın eve girişinde verdiği huzur, evde koşturan çocukların verdiği neşe ve dumanı tüten o tencerenin verdiği mutluluk... sanırım bunların kıymetini iyi bilmeliyiz.
