paylaşıldıkca azalan ama bir türlü bitmeyen şey.. belki de kaderin insan hayatı üzerindeki en büyük ve yadsınamaz gerçeği ve yalnız doğmak ve ölmek de buna delalat etse gerek.. neticede insana kalan ise kendi payına düşene olması gerektiği gibi razı olmak ve kabullenmekten öte olmasa gerek.. fakat zordur insan için arzulanana nispeten hayatın sunduklarına boyun eğmek.. belki ruhun asiliğinin büyüsüne kapılmak gerçeklerin sunduklarına kanaat etmenin zenginliğini görünmez bir gizle özdeşleştirir ki bu da insanın hayallarin ninnisiyle uyumasına kafi gelir..
velhasıl insanı mütemadiyen bir olmazın peşinden koşturur kendi için asli ve zaruri nedenini bilmeksizin.. belki günler, aylar ya da yıllar boyu aramak fakat bulamamaktan da ilerisi olmayan bir meşgale.. durulursa bir gün sular insan da razı gelecektir payına düşün gerçeklere ve o zaman anlayacaktır eksikliğin, yarımlığın ve tamamlanamamanın yeri ve zamanının şimdi olmadığını..
ufukta ise yalnızlık ve eskimeyen yeni bir başlangıç ile..
