londra'nin en meshur otobuslerinden biri. victoria'dan cikip yola, butun merkezi londra'yi gecip dogu londra'nin hackney bolgesine giden 38 numara. coktandir degistirdiler o guzelim iki katli, arkasinda acik inip, binme yeri olan cift katlilari. simdilerde bu 18 metre boyundaki kirkayak gibi uzun ve yollari donerken egrilip, bukulen koruklu otobuslerden var artik.
sabahin ogleye dondugu saatlerde pek kalabalik degil otobusler. cogu bos koltuklarin. arkalara dogru yasi henuz 20 olmamis bir ingiliz genc kiz. beyaz tenli, isci sinifi evladi. ne garip, bazen nasil da yuzune vuruyor insanin sinifi. ayaginda beyaz spor ayakkabilar, siyah bir kot pantolon bacaklarini zor sokmus icine. Uzerinde kisa bir mont, beli mutlaka acikta birakacak kadar kisa. koltuklar arkalara dogru dorderli. iki koltugun yonu otobusun gidis yonune donuk, diger iki koltuk da karsisinda yonleri arkaya donuk. kizimiz otoubusun gidis yonune dogru birine oturmus bu dortlu koltuklarin, ayaklarini da ondeki koltugun ustune uzatmis. toplu tasima aracalarinda koltuk uzerine ayak koyan insan modeli var bir cesit. bunlar yataklarina da ayakkabiyla cikan insanlar genellikle. Hayir, gordum gozlerimle ayakkabilariyla yatak uzerine cikanlarini da. biraz kulturle alakali tabi. ayakkabiyi yatarken cikaran insanlardansaniz, onunla gunluk hayatinizda hemen hemen herseyi yapmaya da alisiyorsunuz haliyle. garipsemisimdir hep, ayaklarina ayaklarimla tekme atip, indirmek isterim gordugumde. icimdeki fasist heyecanlanir vahset fiskirdigini gordukce derinlerimden.
o otobusun, o guzergahinda bir yerlerden bir yerlere yirmi dakika kadar suren yolcugum boyunca elindeki kitabi okuyacak konsantrasyonu olmayan bu genc kizimiz bana neler dusundurtmedi neler. insan akli ne acaip! insana neyi, nerede, ne ile benzestirecegi, hatirlatacagi belli olmuyor. buralarda kitap her yerde, her zaman okunan birseydir. Nedense ortasina bir kagit koydugu kitabi oyle eline yabanci bicimde tutuyordu ki, aklima sozlukteki metroda kitap okuyan artist, otobuste kitap okuyan artist turu basliklar geldi. Ahh, sozluk sen ne kadar da luzumsuz yere ruhuma islemissin! Halbuki burda kitap okuyana artist muamelesi yapmaz kimse. Off, icimdeki dogulu yanim. Aslinda sorun bende degildi sanirim, sorun genc kizdaydi. O kizin kitabi tutusu, kitapla iliskisi ve elinde o kitapla davranis bicimi idi benim icimden dogulu yanimi cikaran. Kitaba kitap muamelesi degil de, kitaba canta, telefon, tirnak torpusu muamelesi yapiyordu sanki. Ne mi okuyordu? Beyaz kapak uzerine gri ve kirmizi ile yaziyordu kitabin adi. C gri, harm ise kirmizi ile yazilmisti. Charm Syndrome ama harm'i kirmizi yazilmis bir charm Syndrome. Inerken gordum tam.
