aşk belli bir süre insanı sarhoş ediyor. marx'ın da dediği gibi aşk toplumların afyonudur.
bu sarhoşluk geçtikten sonra mantık devreye giriyor, ilkel benliğinden sıyrılan insan egosu ve süper egosu arasında bir çatışmaya giriyor. sonunda bu kötülüklerin birikip birikip dağ gibi olduğunu fark ediyor. artık geçmişle de hesaplaşıyor, her yaptığınız ve söylediklerinizle de çatışıyor.
sonunda ben neler yaşamışım yaa... deme noktasına gelindiğinde o ilişkinin de fişi çekiliyor.
