Doğrusu büyümüşsün. Yorgun görünüyorsun ellerin bakımsız ,tırnak uçların kirlenmiş. Gözlerin kızarmış,uyumamışsın belli. Belli ki hala seviyorsun zıtlıkları kolların güçlü,kalbin ritüelini bozmamış şekilde güçsüz. Ağır geliyor değil mi mutluluk kisvesi altında yaşamak? Gecelerin çekilir bir yanı yok değil mi? Boylu boyunca uzanıp,uzun uzadıya konuşuyorsun değil mi onsuzluğundan,kendinle? Yine lamban patlaksa,aralık bırakıyorsun değil mi kapını bir parça ışığa muhtaçlığından? Aklının karanlık odalarını yine onun güzelliğiyle aydınlatıyorsun değil mi? Bunlara ne cevaplar vereceğini çok iyi biliyorum.
Asla değiştiremeyeceğin şeyler var. Ne yaparsan yap olmayacak şeyler. Uğurlayamadıkların var . Aynı tarafa bakmak,aynı yöne gitmek istediklerin. ufak bir mutluluğunu,dünyanın geri kalanına tercih edeceğin insanlar var. Değişmiyor düzen biliyorum. Bilesin ki sen hep aynı çizginin üzerinde yazıyor hiç dışarı taşıramıyorsun yazdıklarını. Bunların hiç bir önemi yok onun için. Ne kadar bağırırsan bağır o duymak istemiyor söylediklerini.
Oysa ki sen küçükken böyle değildin. Daha akıllıydın söyleneni anlardın,olmayacak şeyleri hissederdin.Sen değil miydin ailenin ekonomik gücünün yetersizliğini görüp hayallerinde uzunca bir süre yer almış " happy forever" yazılı akülü araçtan vazgeçen. Ondan neden vazgeçmiyorsun? Çok mu önemli evin girişinde onun ayakkabılarını görmek? Işığı kapatayım mı sözünü ondan duymak? Bak ne de çabuk geçiyor zaman. En güzel yıllarını ağlayarak geçiriyorsun. Hiç gelmeyecek birisini bekleyerek geçiriyorsun. Biliyorum çok seviyorsun ama aç gözlerini n'olursun düşüyor gözünden hayat.
