ben ilkokula giderken kitap okuyan insanlara çok imrenirdim. büyük ve güçlü insanlar kitaplar sayesinde güçlenmiş gibime gelirdi hep. büyüdüm bu hiç değişmedi. insanlar hep gelişimi kitaplarda buldu. gerek din gerek bilim her şey için geçerli kanımca.
neyse ben kitap falan arıyorum işte ama anlamıyorum çoğu romanı falan. yabancı kelimeler çok kafa basmıyor.(hayır bide bunlar çocuk romanları hep.)
sonra bir gün okulun kütüphanesinde mo'nun gizemini gördüm. üstünde gülten dayıoğlu yazıyor. dedim okuyayım lan ne olacak. kitabı aldım bir başlamışım okumaya o gün bitirdim o kitabı. sonrasında gülten dayıoğlu'nun tüm kitaplarını okudum.
midos kartalının gözleri, dünya çocukların olsa, inanılmazdı. her gece yatarken daha mutlu bir şekilde yatıyordum artık. çünkü çok eğleniyordum. sanki benim bi dünyam daha var orda tiyatro izliyordum.
mo'nun gizemi 2 otran çıktı sonra ortaokuldayım o zaman. 1.basımı şu an yanımda duruyor. onu aldım okudum. girişini ve bitişini hiç unutmamışım ...
sonrası liseye geçtik unuttuk mo'yu, otranı, defneyi, burç'u. 4 sene kitap okudum tabi ama genç edebiyatı deniyor galiba.(sayısalım olm ben.)
geçenlerde kitapçıda mo'nun gizemi 3 ikizler diye bir kitap belirdi karşıma. köşeye sinmiş bana bakıyor. dedim ülkeye bu kitaplar okutulmuş olsa insanlarımız gayet hayal gücü yüksek, kritik kararlar verebilen bireyler olurdu diyorum. tabi başkalarını bilemem ama ben şahsen böyle düşünüyorum. neyse kitabı not aldım en kısa zamanda alıp okuyacağım.
kısaca insanlar genci, yaşlısı çoğu kişi bu ülkede sürekli sınava giriyor. salak gibi çalışıyorlar. üstünüze alının çünkü bende çalıştım ve çalışmaya devam ediyorum. bazen kendimi bu türkiye gerçekliğine o kadar kaptırıyorum ki diyorum 'öldüm ben bittim, ne olucak şimdi' sonra aklıma çok farklı şeyler geliyor, bugün çocuk kitapları geldi mesela. bana kendimi özel hissettirdi.
eğer gülten dayıoğlunun yolu buralara düşer ve bu yazıyı okursa kendisine çok teşekkür ediyorum. ilkokulda arkadaşları tarafından şişko patates diye dalga geçilen, sevdiği kızlara açılmaya hakkı bile olmayan bir çocuğu az çok da olsa mutlu ettiği için.
tek istediğim bu ülkenin bir gün genç nesillerine değer veren bir ülke olması. rekabet duygusunun mümkün olduğunca gençlerden uzak tutulması. okulların ahır, hocaların bakıcı, gençlerinde yarış atı olmadığı bir ülke istiyorum. çok mu şey istiyorum tabi ki çok değil gayet mümkün mertebe olabilecek şeyler bunlar.
