ev arkadaşım gibi tipler. evde 3 kişi kalıyoruz, üçümüz de daha önce birbirimizi tanımıyorduk. bir tanesi çok mülayim, hiçbir şeye karışmayan diğeriyse piçin teki. genel olarak şöyle tanımlanabilir; neredeyse tanıştıktan sonra 1 hafta geçmiş, bizim piç bu mülayimin arkasından bana konuşuyor diyor ki "niye tüm eşyalarını odasında tutuyor sanki hırsızlık yapcaz" ben o günden sıkıntılı biri olduğunu anlamıştım. daha sonralarında ikiyüzlülük baş göstermeye başladı, yani sonuç olarak bizim üçümüzün aynı evde kalıyoruz diye arkadaş olmamız gerekiyor diye bir zorunluluğumuz yok. evdeki iletişimler genellikle "günaydın -günaydin" "yakşamlar -yakşamlar" o da karşılaşırsak evde. herkes kendi halinde yani. ama bu böyle yapmacık bi şekilde candan davranıyor, yani hissedebiliyorsunuz yapmacılığı. bir gün eve bir arkadaşı geldi, işte bu piç de bağıra bağıra konuşuyor diyor ki "ya ben bu evde 1 yıl nası kalıcam bu tipler ne" falan filan. lan duyduğum anda bunu böyle bi kendimi kaybettim, bir başım ağrımaya başladı sinirden hani odadan çıksam hiçbir şey demeden üzerine saldırıcam. bu olayın üzerinden geçeli 2-3 ay falan oldu. sonra bu sevgili falan edindi bunlar evden çıkmıyorlar. şimdi ben ilk tanıştığımız zamanlarda hep dışarıdan yemek söylerdim ve söylediklerim paylaşılacak türden yiyeceklerse paylaşırdım herkesin kapısını çalıp. sonra yine evde bağıra bağıra sevgilisine anlatıyor diyor ki "çocukla hiçbir muhabbetim yok, geliyor yemeğini paylaşıyor" falan filan. ya ben vallahi bilmiyorum ya. lan nası insanlar arasında yaşıyorum bilmiyorum. hani bunları düşün düşün delir amk. hani bir şeyi yapmadan önce kaç kere düşünürüm, ama şu hareket bile nasıl yorumlayan insanlar var ya. neyse şu yıl bitsin de herkes kurtulsun.
