kardeşimle babamdan bisiklet istedik. alırım dedi almadı. bu sefer pes etmemeye karar verdik. ısrar, ısrar, ısrar... durumumuz vardı sözlük. babam gereksiz bulmuştu sadece. en sonunda patladı. canı başka bir şeye sıkıldı büyük ihtimal, öyle olunca zaten genel olarak bize bağırırdı. tuttu ikimizi de kolumuzdan, sürükleye sürükleye götürdü. biz ağlıyoruz tabi, korktuk. asabi adamdır ama ilk defa bu kadar bağırdı belki de. küfür ede ede eve döndü. "alın binin, ne bok yerseniz yeyin." dedi. ben o bisikletten nefret ettim. binmedim, kardeşim kullandı. lacivert bisan... böyle de bok bi çocukluğumuz vardı işte. sonra gel aklı başında adam olmayı bekle. neyse... ilkokulda derslerim iyiydi benim. bazı belediyeler, okul birincilerine bisiklet hediye ederdi mezun olurken. oradan kırmızı bi bisiklet aldım. bu da kendimle ilk kez gurur duyduğum andır. severim bisiklet sürmeyi..
