ağaç kabuklarına sardık gün oldu kahve rengi, gün oldu gün rengi... ışık ışık... hep hiç bitmesin diye korkarak sevdik. içimizdeki aşkı tüketmemek adına kendimizi tüketircesine. gün oldu kaybettik. gün oldu bulduk. unuttuk bazen. unutulduk... bir çocugun elinden şekeri alınmış gibi ağlamamız ondan belki. aşk filmlerine yan gözle bakmamız. güllere farklı anlamlar yüklememiz ya da yağmurda şemsiyesiz dolaşanları gördüğümüzde iliklerimizde hissettiğimiz iç burkuntusu kim bilir.
yeniden demeye yeltenip ağzımızı tutuyoruz ya ellerimizle... kim bilir. belki bir gün çıkarır aşk naftalin kokan yavrularını sarı sandığından.
