Düşünüyorum, o zaman olsam ondan özür diler miydim? sevdiğimi söyler miydim? bilmiyorum. belki yine gurur yapardım. evet seviyordum, seviliyordum. ama sevdiğimi ilgiyle gösteren birisi değildim. Gidiyorum dediğinde şimdi olsa yine "gitme" diyemezdim. işte o şerefsiz gurur. Benim aşka sevgiye üzülecek vaktim yoktu ki ulan. Benim aşktan, sevgiden daha yoğun dertlerim vardı çünkü. Neyse o gidiyorum dedi. ben "gitme" diyemedim. hayatımda beni o kadar sevecek insan bir daha gelmeyecek belki de. belki de ben hep onun sevgisini arayacağım başkalarında.
sene bu dün yani 13.03.2015...
güzel güzel toparlamışım kendimi, bir iki tane de sevgilim oldu o ara ama ben hala onun gibi sevenine rastlamadım. ama artık o kadar aramıyorum yokluğunu ve mutluyum yine de.
arkadaşlarla oturmuş bir şeyler içiyoruz ve bizde yer edinmiş sevgililerimizin şimdi ne yapıyorlar diye sosyal medya da arayışa geçtik, sıra bana geldi bulmakta biraz zorlandık çünkü sosyal medya hesaplarını çok kullanan biri değil ve paranoyak bir kullanma yapısı var (yani gizli).
neyse, hani yaşamanın güzel bir şey olduğunu, dertlere alıştığınız ya da düzene soktuğunuz bir zamanda hep gelmez mi o bir kötü haberi?
aynen öyle oldu. bir baktım ona benzeyen bir kız nişan elbisesi giymiş, üstüne para takılmış, bir lavukla çok mutlu ama gözleri hala bulutlu bir şekilde fotoğrafı var. daha dikkatli bakınca ona benzeyen değil o olduğunu anladım.
evet, turşumu kuracak hali yoktu. benden sonra hiç olmayacak bir şey de yoktu ama hala özlediğimi anladığımda kendime kızdım. yani onun bu yaptığı şey kötü bir şey değil. benim onu hala özlemem sanki ona yaptığım bir kalleşlik, acımasızlık, kötülük ve yani ne bileyim haksızlık gibi. benim onu özlemeye hakkım yokmuş gibi. başkasına başkalaşmaktan başka çaremiz yoktu belki ama ben onu hala özlüyorum.
