kendi seçimlerimiz, tercih hakkımızın olmadığı konularda bu kadar fazla eleştirilmek hatta direkt bakış açısı geliştirmek oldum olası saçma gelir bana..
bir kadın olarak yaratıldım diye bazı kalıpların içerisine girmem gerekiyor diktesini kabullenemiyorum.
zaten bu yüzden ne tam olarak onlardan biri olabiliyorum, ne de kabul görebiliyorum.
Yıllardır yalnız yaşıyorum kendi paramı kazanıp (çok şükür), kendi işlerimi hallediyorum ki buna bir evde erkeğin yapması gereken görevler de dahil.
Ha onlara göre iki hatta üç katı sürede yapıyorum ama yine de yapıyorum bir şekilde.
Ve bu yalnız yaşama konusuna bizim toplumumuz birkaç yıl önce alışabildi.
o da bazı çevrelerde..
bana en çok eleştiri getirenler yine hemcinslerimdi.
-tek başına bir kız istanbul gibi bir yerde yaşar mı hiç diyen yengelerim,
-evine giren çıkan belli değil diyen kapı deliğinden evimi gözetleyen karşı komşum (ki evime giren erkekler de kuzenlerimden başkası değil)
-kız kısmısı bu kadar özgür olmaz diyen babannem
-senden utanıyoruz diyen halam (kendisi beni evinden kovmuştur)
-orospu olup başımızı belaya sokacaksın diyen annem..
bu insanlarda nasıl bir kafa var benim aklım almıyor.
Cahil ordusu diyeceğim ama en başta annem öğretmendi.
ama elbette okumakla cahillik arasında uçurum da olabiliyor, kimine hiçbir şey katamıyor işte..
kadın olmak demek korkuyla yetiştirilmek demek.
Yani sizin öncelikli beyninize işlenen şey korku.
yalnız yaşadığını saklarsın insanlardan.
Ben abimle yaşıyorum derdim hep.
Hatta çok zorda kalıp dışarıdan yemek söylediğimde de abim içerideymiş gibi davranırdım.
Ona seslenirdim siparişi almaya gelen adamı görünce.
mesai gibi bir zorunluluktan eve geç geliyorsan, evin önünde inemezsin.
birkaç blok ötede inersin ki kimse öğrenmesin yalnız yaşadığını ya da evini.
Akşam yürürken de tenha sokaklardan uzak durursun kestirmeleri es geçerek.
Korktuğun şey nedir tam olarak?
genelleme yaparsak bir erkekten gelecek zarar.
ve bir erkekten korunmak için yine bir erkeğe muhtaç olman ne acı verici.
Üsküdar harem de bi akşam vakti otobüsten indim ve 2 gencin saldırısına uğradım.
Çantamı direkt verdim zaten ama buna rağmen bıçak çıkarıp üzerime yürüdü bi tanesi.
Ben tam her şey bitti derken biri geldi ve kurtardı beni.
Eve kadar da bıraktı.
o an diğerinden korkmuş olan ben, yine hiç tanımadığım birine güvenmek zorunda kalıyordum.neyse..
Kadınların hakları, erkeklerin onlara açtığı çember kadardır.
Yani sınırlarımızı onlar belirliyor aslında..
Şart kiplerine bağlanmış yargıları tamamen kendi iç savaşları..
ben neden bir şeyleri istediğim için yaşayamıyorum?
Bir şeyin cevabı neden sadece "çünkü canım öyle istedi" olamıyor?neden ben kişiliğimle elde ettiğim başarılarımla değil de "yaptıklarım" ya da "yapmadıklarımla" değerlendiriliyorum?
benim hayallerim safça görülürken, çocuk beyinli erkeklerin tutarsızlıkları cool oluyor?
Burada bile 'kadın olduğunu belli eden' yazılar yazmak eleştiri konusu.
Ben neden cinsiyetimi saklamak zorundayım ki?!
Yalan söylesem demek ki daha karakterli biri olacağım savunduğunuz şeyin sonucunu seveyim.
Kadın olmak çok apayrı bişeymiş gibi davranıp salt bunun için özel ilgi alaka bekleyen hatun kişiler de kendilerini bi halt sanmasa keşke.
yine en başta başladığım cümle gibi "senin seçimin olmayan bir şey" in arkasına sığınıp karşındakini ezmeye çalışman da karaktersizliktir.
Kadın olmak kolay değil..
Ama bunu zorlaştıran sadece erkekler de değil.
Bu yüzden en başta kadın örneklerden bahsettim..
Bakış açısı dediğimiz şey tuvalette otururken kendi kendine düşünüp karar verdiğin şey olmamalı, ya da ceyda sana vermedi diye içinde yaşadığın öfkenden kaynaklı olmamalı ve yine berkay seni aldattığında onun yüzüne tüküremediğin biriken kelime dağarcığından ibaret olmamalı..
bakış açınızı geliştirin biraz.
