Sevgili arkadaş falan değildir. Ailedir. Karar verememektir. Öyle yorgun öyle kötüyüm ki bir hafta sonra gireceğim sınav umurumda değil. Dershaneye bir daha gitmek istemiyorum ama babamı zor durumda bırakmak da istemiyorum. Adamcağız zaten üç kuruşluk maaşıyla beni okutmaya çalışıyor. Evin abimin kardeşimin ihtiyaçları da cabası. Üstüne üstlük gecesini gündüzüne katıyor. Uykusuz, yorgun... Annem de aynı... O da ne yaparsa bizim için yapıyor ve artık yorulmuş belli. Ben onları üzmek istemiyorum. Her şeye benim için katlandıklarını biliyorum. Son bir haftadır kaçıyorum resmen. Yemekten sonra odama girip uyuyorum. Tek yapabildiğim sorunlardan kaçmak zaten. Keşke bu kadar korkak olmasaydım... Keşke onları bu kadar üzmeseydim... Şimdi karar vermek öyle zor ki. O adamları görmek istemiyorum. Sabah erken kalkmak zorunda olmak istemiyorum. Üstelik bana faydası olmayan bir şey için... Ne yazık ki tüm bunları aileme söyleyemiyorum. Korkarım Bencilce davranıyorum. Öyle yoruldum ki... Onlar benim için bu kadar uğraşırken ne yapmalıyım? Bu kararı nasıl vereceğim?.. işte acı veren bu. insanı yıpratan bu. Aşk acısı değil. Onlar ne ki? Yaşamadım mı, onları da yaşadım ama en çok bu acıttı.
