biliyorum, durumu olan okur, olmayan okumaz. bugün yolda yanan Tofaş marka araba görünce birden bire aklıma geldiği için yazmak istedim.
bundan yaklaşık 2 yıl kadar önce, yazın ailemle teyzemlerin yazlığına gitmiştik. o zamanlar babamın en sevdiği çocuğu olan tofaş marka arabayı arkadaşla alıp oranın üst taraflarında bi' tepeye civardaki diğer arkadaşlarla içmeye gittik. neyse birkaç kişi daha katılmıştı bize sonradan, kalabalığız, içip eğleniyoruz. derken sabah saat tam 4'e doğru araba yanmaya başladı alt taraftan. muhtemelen kuru otlara atılan bir sigara yüzünden. neyse ki hep birlikte zor da olsa söndürdük arabayı bi' şekilde. söndürdük ama motordaki kablolar yanmış, kaporta falan kararmıştı. her neyse, döndüm sabah 6 gibi eve. ve ne işi varsa o saatte, babam avluda karşıladı beni. dikilmiş bahçenin ortasına, üstünde atlet, altında çizgili pijaması. benim yüzüm falan is içinde, üst baş rezil ama o hiç bakmıyor bile yüzüme;
"baba" dedim. bi' yalanlar falan kıvırmaya çalışacağım ama fırsat vermeden "sus, içeri git" dedi gözlerini arabadan hiç ayırmadan. buğulu gözlerle ileriye bakıyordu gözlerini kırpmadan. neyse girdim içeri, anneme "ne işi var ya bunun bu saatte ayakta" diye sordum, "ne bileyim oğlum, kalktı sabahın 4'ünde, içim yanıyor hanım dedi, bir daha da uyumadı, dikildi orda öylece" dedi.
ulan diyorum, aşka bak. adam telepatik bir bağ kurmuş arabayla. saniyesinde hissetmiş. orda yanan başka bir şey olsaydı yeminle umurunda olmazdı adamın, devam ederdi uykusuna ama arabanın lastiği bile inse, kalkardı sabah 4'te "nefesim kesiliyor hanım" diye.
