BUNALIM
Ne diye bu ıstırabı ruhuma giydim ki?
Aslını bilmediğim bir şeye saçma bir kap.
Eskiyor balçık elbise ve üstündekiler,
Görünümler çoğaltıyor saf ve bir olanı.
Nerelere gitmeli beni ben yapan için,
Göreli zamanda ıssız, doğal bir mekân mı?
Hayır der kadîm dost, boşver zaman ve mekânı,
Onlar da aldanmışlığın fânî bir hesabı!
Sana bir söz nakşedeceğim her şeye dair,
Anamın hiç eskimeyen gönül hırkası; sır.
Varlığın ötesinde duran sonsuz suskunluk,
Konuşur sen duymazsın, o ruhların dilidir.
Korkudan korkmaksa bu çoğunluğun kavgası,
Adalet olur, ezilenin idam sehpası.
Bu sefillik ise ahmaklığın daniskası,
Allah’tan kork nefs! Budur varoluşun esası.
Sabah edasıyla geçen öğlen vakitlerim,
Canımı sıkan bir yorgunluk ve iştahsızlık;
Saate kan kusturan inatçı uykusuzluk…
Nedir doktor söyle bu melankoli hallerim?
Ruhum bıkkın bir demlik,zahir olana küsmüş,
Gönle lügâti dışlayan belirsizlik çökmüş.
Ne otuzumda ne de kırkımdayım dem için,
Serseri suskunluğum karamsarlığa düşmüş.
Hafıza mühürlenmiş memursuz kütüphane,
Zihnin konu ayrımı yapılamamış bile.
Parçalanmış anlığım kör bir noktada köle,
Bilinç kendisinin bilincinde değil, nerde?
Bir gün geri dönemeyeceğim benliğime,
işte o zaman olacak hayat bir sabite.
Akıl oyunu bitecek, kapanacak perde,
Alacağım soluğumu bir tımarhanede.
Uyandım iki başlı canavardan kaçarken,
Aynalar yolumu kesti hayaller gerçekken,
Bedenimi kemiriyor aç kurtlar severken.
Ben mi ,insancıklar mı kokmuş daha ölmeden!
Sevmiyorum kor çileme yabancı hisleri,
Mal gibi bakan kör yürekler ve hileleri.
Dinle ey kadîm dost! Şu korkunun nağmeleri,
Yâr pınarından bir yudum su içme hasreti.
