saçma sapan bir kavgada ölmüş olan genç. 2 gün artistlik yapmak için kendisini kahraman ilan edecek ve daha sonra unutacak ülküdaşları. geriye sadece anasının babasının acılı yürekleri kalacak. git sor bakalım o anaya çok mu umrundaymış boklu davanız.
birkaç yüzyıl önce bilinmeyen amerika kıtasında onlarca milletten insan iç savaşa, köleliğe rağmen barışı bulmuş, dünyayı yönetiyor, huzur içinde yaşıyorlar, bizim gerizekalılar hala ırk sevdası peşinde.
bu arada bazı örnekler vererek kendini haklı çıkarmaya çalışanlar olmuş, onlara da bir cevap farz oldu. ben de fırat üniversitesinde okudum arkadaşlar. bu ülkücülerin uyuşturucu ticaretini mi , tecavüzcülüğünü mü, çeteciliğini mi görmedi bu gözler? kürt olduğu için yurdun bilmem kaçıncı katından aşağı atılmak suretiyle öldürülen öğrenciyi mi? aynen ben de yukarıdaki örneklerdeki gibi bazı olaylar yaşayarak ve nihal atsız kitapları okuyarak ırkçı oldum malesef. e tabi sonra büyüdük, kitap okuduk. biraz daha insan olduk. ama hala geçmemişti ırkçılık. ta ki başka bir ülkede bana yapılana kadar. işte o zaman anladım ne büyük bir bokluk olduğunu. kimse ırkından dolayı kimseden üstün veya aşağı değildir. kitap yazıp kültüre katkı sağlayan, öğretmen olup eğitime katkı sağlayan, bilim insanı olup ülkeye katkı sağlayan bir kürdü, ermeniyi, rumu vb. cahil bir ocak türk'üne yeğlerim.
son olarak dileğim; işi gücü bu boklu davalar uğruna adam dövmek, adam öldürmek olan türk-kürt ne kadar varsa birbirini yemesi, çocuk yapamadan topunun bu hayattan göçmesidir. bi siktirin gidin de kafa dinleyelim biraz şu ülkede.
