Annabel Lee, Edgar Allan Poe'nun en son yazdığı şiiridir. Poe'nun bir çok şiiri gibi, güzel bir kadının ölümünü keşfeder. Yazar, Annabel Lee'ye gençken aşık olur; ve O'na öylesi bir aşkla bağlıdır ki melekler bile kıskanır. Aşkı o öldükten sonra bile devam eder. Annabel Lee'nin kim olduğu üzerine bir çok tartışma vardır; ancak genel kanı bu kişinin Poe'nun eşi Virginia Eliza Clemm Poe olduğudur. 1849'da yazılan şiir; Poe'nun aynı yılda ölümünden sonra yayımlanmıştır ve en ünlü şiiridir.
Çok yıllar önceydi,
Deniz kenarında bir krallıkta,
Genç bir kız yaşardı,
Belki bilirsiniz ismi Annabel Lee idi.
Ve bu genç kız orada sadece,
Sevmeyi ve sevmemi istedi.
O çocukken çocuktum,
Deniz kanarındaki bu krallıkta,
Ama sevdadan bile üstün bir sevgiyle sevdik,
Ben ve Annabel Lee birbirimizi.
Cennet'in kanatlı melekleri bile,
Gıpta ederdi sevgimize.
işte bu yüzden bir zamanlar,
Deniz kanarındaki bu krallıkta,
Bir rüzgar çıkageldi bulutlardan,
Annabel Lee'mi titreten.
Böylece asil akrabaları geldi,
Ve O'nu benden götürdüler.
O'nu bir kabre tıkamak için,
Deniz kenarındaki bu krallıkta.
Melekler bizim yarımız kadar mutlu değildi,
O'nu ve beni imrenirdi,
Evet! Sebebi buydu (herkesin bildiği gibi,
Deniz kanarındaki bu krallıkta,
Rüzgar bulutların arasından geceleyin geldi,
Titretip öldürdü Annabel Lee'mi.
Ama sevgimiz sevdadan daha güçlüydü,
Bizden daha yaşlı olanlardan,
Bizden çok daha zeki olanlardan,
Ve ne yukarıdaki melekler,
Ne de şeytanlar denizin altındaki,
Güzel Annabel Lee'nin ruhundan,
Benim ruhumu ayırabilirdi.
Ay ki hiç parlamaz, bana rüyalar vermeden,
içinde güzel Annabel Lee geçmeden:
Ve yıldızlar hiç yükselmez, ama hissederim;
Güzel Annabel Lee'nin parlak gözlerini.
Böylece gecenin med cezirinde yanına yatarım;
Sevgilimin--sevgilim--hayatım ve gelinim,
Denizin yanındaki kabrinde,
Mezarında deniz sesinde.
