babam öldü ağlamadım hatta ağlamayacağımı bildiğimden ve bu durum absürt kaçacağından herkes benden ağlamamı falan bekleyeceğinden cenazesine gitmedim.
aldım başımı gittim aylarca annemi bile özleyip aramadım.
sevişmek içimden gelmiyor.
para umrumda değil.
ne yapacağımı bilmiyorum.
içimde ölüm korkusu yok çok otostop çekmişliğim parklarda yatmışlığım geceleri yollara düşmüşlüğüm var.
en sevmediğim şey valiz taşımak. birde nereye gidersem gideyim tipik bir erkekten tipik bir kızdan aynı lafları duymak.
üvey babam annemi dövdüğünde birşey yapmazdım .
çünkü ona bu şekilde davranan canını yakan birini terk etmediği için herşey tekrar etsede devam ettiği için hak ettiğini düşünürdüm.
etrafımdakiler erkek arkadaşım annem arkadaşlarım duyarsızlığımdan umursamazlığımdan nefret ederler.
bende onların herşeyi dert etmelerine küçücük sorunlardan bile şikayet etmelerine anlam veremem.
ya bu insanlar hayatı aşkı parayı ne olduğunu çok ciddiye alıyor ya bende bir sorun var.
hayırsız kimseyi aramadığım için bana böyle diyorlar içimden gelmiyorsa sulu benmiyim.
insanların karşımda ne konuştuğunun nasıl göründüğünün bir önemi yok.
dünya yakışıklısı olsada trilyoner olsada dünya çirkini olsada alıktan ağzı koksada hi birşey fark etmeyecek.
