Ben o kadar salağım ki... bana tecavüz etmeye kalkan adamı affettim ve onunla sevgili olmaya devam ettim. Bunu nasıl yaptım biliyorum. Belki beni sevdiğine inandım, belki de kirli olduğuma ve beni o şekilde kabul edecek tek erkeğin o olduğuna. Ne aileme anlatabildim ne de en yakın dostuma. Bu o kadar korkunç bir şeydi ki... anlayamazlardı. Bir ormanda sevdiğim dediğin adamın sana saldırmasını kim anlayabilir ki... Onun altında yapma diye yalvarırken yaşadığın korkuyu, endişeyi, üzüntüyü kim anlar ki... Hem sormazlar mı ne işin vardı onunla ormanda diye. Sorarlardı tabi... Kim inanırdı ki piknik yapmaya gitmiştik demene... Kim inanırdı onu çok sevdiğin için ona güvendiğine? Kimse inanmazdı tabi. Sadece orospu diye dedikodun yapılır rezil olursun dedim kendi kendime. Çok küçüktüm daha. Nedir ki 17 yaş? O yaşta ne aşkı? Ne sevgisi? Ne sevgilisi değil mi? Cahillik işte. Evleniriz bu ikimiz arasında sır olarak kalır dedim kendi kendime. Ne büyük aptalmışım ama anlatmaya kelimeler yetmez. Sonra ne mi oldu 4 yıl sürdü ilişki ve o terkedip gitti. Ben o gün bana tecavüz etmesine izin vermedim ya da en azından içime girmesine. Ama bu ne o anki korkuyu ne o acıyı ne de o öfkeyi yok yapmadı hiçbir zaman. Şimdi evlilik yok hayaller yok o masum kız yok. Ben Varım sadece... ruhum kanlar içinde acı içinde o ruhun üstündeki beyaz elbise çamur içinde sanki bir bataklıktan çıkmış gibiyim. Nasıl temizlenir bu ruh, bu beden?
