Kesik kesik ve çirkin anılar bendekiler. Güzel şeyler de yaşamışımdır illa ki ama travmatik olanlar aklımda kalmış hep.
-babamın eve yıkılırcasına alkollü gelmesi
-babannemin dinle süslenmiş korkutucu hikayeleri. Kendince öğüt vermeye çalışıyordu tabii ama lisede bile saçma salak şeylerden korkan bi' çocuk yarattığının farkında değildi.
-bi' gün annem beni ayağında sallarken (yaşım 3-4 olmalı) babamın yakamdan tutup savurması, eşşek kadar oldu artık deyip bağırıp çağırması
-kardeşimin balkondan düşmesi
-kardeşimi kıskandığım için yanına gidip ısırırmışım, canını acıtacak şeyler yaparmışım. Yaptığımı hatırlamıyorum ama babaannemin bi' gün bu sebepten dolayı ağzıma biber sürdüğünü, ağlayarak lavaboya öğürdüğümü net hatırlıyorum.
-tımarhane gibi bir evde geçen çocukluk sonucu ilkokulda bile altıma yapıyor olmam. Annemin bi' gün çamaşırlarımı kirletmemden bıkıp "yakıcam altını" demesi. Neredeyse gerçekten bunu yapacak olması.(annemin hatırladığım tek manyaklığı) (yapmadı tabii)
-sürekli "sen yapamazsın, çocuk bu yapamaz" cümleleri duymak
-kavga ederken kardeşimin tek eli yüzü düzgün kıyafetimi yırtması, ağlamaktan bitap düşmem
-hiç sokak arkadaşımın olmaması
-büyük kuzenlerimin sürekli beni ve kardeşimi ezmesi, aynı şekilde halam ve eniştemin ablamı çok sevmesi, kardeşime ve bana devamlı gerizekâlıymışız gibi davranması
diye gider de gider işte. Çocukluğuma dönsem diyen insanlara çok özenirim hep. Kimse ben ve kardeşlerime dönme isteği uyandıracak, akla gelince yüzde bir gülümseme bıraktıracak bir çocukluk yaşatmadı çünkü.
