Acizlik diyen salaklara soruyorum. Kaçınız o insan gibi hissettiniz, yani böyle bir vahşeti kendine armağan edecek kadar ne yaşamış olabilir ya da nasıl yıkılmış olabilir hiç düşündünüz mü. Bence asıl aciz olan bizleriz. Yaşamak zorundayız sanki değil mi? Tüm olanlara rağmen neden hala yaşıyorum diye sordunuz mu kendinize? Elbette hayır. Amaçsızca yaşıyoruz. Bence neden hala intihar etmiyoruz diye sormalıyız. Söyleyin neden? Sevdikleriniz için mi bunlar, sevildiğiniz için mi ya da geleceği beklediğiniz için mi? Ne kadar da çok eminsiniz kendinizden, gelecek beraberinde daha büyük zorluklar getirdiğinde, daha büyük acılar içinde olduğunuzda, o hayali kurulan hayat olmadığında, ışte o gün, o zaman, acizliğin ne demek olduğunu anlayacaksınız. Intihar etmek acizlik değildir dostlarım. Yıkılmak acizlik değildir. Sizi yıkan şey hayat olduğunda az çok biliyoruz ki elden bir şey gelmiyor ve artık ayağa kalkmanıza izin vermediğinde siz de sürünmeyi bırakıyorsunuz. Geldiğiniz yere, toprağa. Benim için intihar bundan ibaret.
